ze braken mijn vleugels
ze braken mijn vleugels
vertraagden mijn vlucht
zijn jaloers op mijn kleuren
moet ik uit de lucht?
mag ik niet meer vliegen
of alleen in het dal
geen helling thermieken
wordt het net dan mijn val
we vlogen ooit vrij
en dolden de zon
vergaten de bloemen
want jij was er voor mij
vleugels die tipten
ogen die blikten
gewoon zij aan zij
je was nog geen hij
we rustten wat vaker
spraken in geur
de nectar bracht liefde
het afscheid steeds later
de bloem is verdord
mijn vleugels zijn grauw
de vlucht is te kort
om te vliegen naar jou.
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 02-01-2015
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
wil melker (Actief sinds: 07-02-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘ze braken mijn vleugels’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.