Het lege kruis.

Els Hengstman-van Olst

Laat mij nog een poosje mogen blijven,
aan de voeten van het kruis,
ik kan nog geen afscheid van je nemen,
ik kan nu nog niet naar huis!

Nog steeds hoor ik jouw smartelijke kreten
en zie de druppels bloed al vallend op de grond,
jouw handen en jouw voeten doorboord met spijkers
en dan je lichaam zo vreselijk verwond.

Ik durf haast niet omhoog te kijken,
alsof je daar nog hangt aan het hout,
ik weet wel ze hebben je al meegenomen,
mijn Zoon, mijn kind, je was mij zo vertrouwd!

De herinneringen komen nu naar boven,
dat er een zwaard door mijn ziel zou gaan,
niet wetende dat mijn Zoon zó zou moeten sterven
en dat ik, zijn moeder aan het kruis zou staan.

Ze hebben je nu al meegenomen
en in het graf van een rijke man gelegd,
maar na drie dagen zul je opstaan,
dát is wat je áltijd hebt gezegd!

Ik sta nu op en ga naar huis,
ik vond mijn troost en kracht,
mijn Zoon, ik zal je weerzien,
dát is waar ik nú op wacht!

Je moeder, Maria.