Lucienne

Robert van der Weegen

Onder verdoofde pijn kwam jij ter wereld,
zonder verdoofde pijn heb ik jouw geboorte aanschouwt
Ongelijk aan leven, gelijk aan niet leven, koud

Je hebt heel even, door onze ogen, naar de wereld kunnen kijken
Een paar minuten, die seconden lijken
Daarna werd je aan onze handen onttrokken en moesten we afscheid van je nemen

Niet meer fysiek tastbaar en voor altijd verdwenen
Maar je blijft een vast onderdeel in mijn gedachten, wat overblijft is wenen.

Papa