Ernie en de naakte waarheid

Vincent Oostrijck

ERNIE EN DE NAAKTE WAARHEID

Ernie uit Bielefeld was liever bloot
Dat was al zo toen wij er woonden
Zo'n jaar of vijfentwintig geleden
En dat was hij kennelijk nog steeds

We zagen hem vrij regelmatig
In zijn eentje door de stad fietsen
Altijd volledig in zijn blootje
Hij had soms wel een petje op

Alsof het heel gewoon was
De normaalste zaak van de wereld
En dat was het voor hem dus ook

We moesten er in het begin
Soms best wel wat om lachen
Zoiets was weliswaar ongebruikelijk
Maar we namen er geen aanstoot aan

Ernie zag zijn lichaam
Als een levend kunstwerk
Hij had aan bodybuilding gedaan
En hoewel hij het liefste bloot was
Was hij beslist geen vieze man

Hij was een vertegenwoordiger
Van de naakte waarheid
Wij voelden ons vaak naakter
En kwetsbaarder dan hij
Ook al hadden wij kleren aan

Wij waren meer blootgesteld
Aan de onzekerheden
De koude en de elementen
De willekeur van het leven
Dan hij die altijd bloot was

Hij fietste door weer en wind
Zelfs als het sneeuwde
Hij bedekte of maskeerde niets

Hij was wat hij liet zien
Geen jas van valse voorwendselen
Geen kleren van goed fatsoen

Op 23 december 2020
Kwam Ernie
Die inmiddels 73 jaar was
Ergens in de buurt van Hannover
Onder een vrachtwagen terecht

En toen was hij dood

Of hij ook bloot was toen hij stierf
Onder de wielen van de goede smaak
Dat heb ik niet teruggevonden
Maar ik hoop dat dat zo was

Ik hoop dat hij in het harnas stierf
Zonder ook daadwerkelijk
Een harnas te hebben gedragen
Zo naakt als een pasgeborene

Ernie fietst nooit meer
Alleen nog in gedachten
Zie je hem tevreden
Naakt aan je voorbijgaan
Ergens daar in Bielefeld