«»
had ik ze vergeten
mee te nemen
naar het graf van haar man
en mijn vriend
dus belde ik aan
in een niet te benaderen verdriet
kwam bij ons beide
kwetsbaarheid bloot
ik weet niet
hoe ik rouwen moet om hem
zei ze mijn ziel is
één opeenhopende traan
het voelt niet goed
dit hebben we in geen geval
verdiend
Witte bloemen
Door de schrik van de doodhad ik ze vergeten
mee te nemen
naar het graf van haar man
en mijn vriend
dus belde ik aan
in een niet te benaderen verdriet
kwam bij ons beide
kwetsbaarheid bloot
ik weet niet
hoe ik rouwen moet om hem
zei ze mijn ziel is
één opeenhopende traan
het voelt niet goed
dit hebben we in geen geval
verdiend
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 04-10-2014
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
PastorActief sinds: 01-10-2014 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Witte bloemen’ van Pastor zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.
Meer gedichten in de rubriek: Overlijdensgedichten (algemeen)
Nieuwste gedichten
Best beoordeelde gedichten
- Liefste mam, je blijft...
- Wanneer ik jou het...
- Als ik ooit dood zal zijn
- Zo koud van binnen
- Mijn moeder mijn...
- Nooit meer