INLOGGEN
«»

Witte bloemen

Door de schrik van de dood
had ik ze vergeten
mee te nemen
naar het graf van haar man
en mijn vriend
dus belde ik aan

in een niet te benaderen verdriet
kwam bij ons beide
kwetsbaarheid bloot

ik weet niet
hoe ik rouwen moet om hem
zei ze mijn ziel is
één opeenhopende traan
het voelt niet goed
dit hebben we in geen geval
verdiend

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 04-10-2014

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Pastor
Actief sinds: 01-10-2014 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Witte bloemen’ van Pastor zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.