Witte bloemen
Door de schrik van de dood
had ik ze vergeten
mee te nemen
naar het graf van haar man
en mijn vriend
dus belde ik aan
in een niet te benaderen verdriet
kwam bij ons beide
kwetsbaarheid bloot
ik weet niet
hoe ik rouwen moet om hem
zei ze mijn ziel is
één opeenhopende traan
het voelt niet goed
dit hebben we in geen geval
verdiend
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 04-10-2014
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Pastor (Actief sinds: 01-10-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Witte bloemen’ van Pastor zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.