rust zacht

Patros Fibros

 Ik vertrouwde je voor 100 procent,
 Door jou kreeg ik weer een lach.
 We waren aan elkaar gewend,
 Maar toen, toen kwam die ene dag.

 Ik wist niet wat er gebeurde,
 Ik wist niet wat ik nog kon.
 Je wilde niet dat ik om je treurde,
 Je wilde niet dat ik daaraan begon.

 Toch denk ik nog aan jou, telkens weer,
 Aan hoe deze ellende was ontstaan.
 Helaas kijk je nu op me neer,
 Helaas moest jij uit het leven gaan.

 Waarom kon ik zonder jou niet leven,
 Waarom kon ik niet met jou mee.
 Al mijn tranen heb ik voor jou gegeven,
 Mijn verdriet is dieper dan de diepste zee.

 Zien zal ik jou niet meer,
 Ik zal nooit meer zien hoe jij lacht.
 Ik sluit nu bij jou graag mijn ogen neer,
 Lieve oma, rust zacht.