Mijn Oma

Patros Fibros

 Soms kan ik mijn leven niet met aan,
 Ik voel een groot gemis.
 Soms zie ik haar zomaar voor me staan,
 Terwijl ik weet dat ze er niet meer is.
 Na haar graf liet ik geen traan,
 Ik stond echt droog na de begrafenis.

 Soms denk ik er wel eens aan,
 Over het leven na de dood.
 Ik wou dat ik er ooit naar toe kan gaan,
 Maar soms ook met schoenen vol lood.
 Was ik maar met haar meegegaan,
 Zodat ik kon zien hoe zij genoot.

 Mijn oma was voor mij mijn rechterhand,
 Ze is met een nieuw leven gestart.
 Ik weet dat ze goed is neerbeland,
 En ze leeft verder in de ziel van mijn hart.