Ogen vol begrijpen

wil melker

 in het kristal klonk
 feest de drank was
 langs geweest
 zacht roezemoesde
 overal gezelligheid tot
 zij de kamer binnentrad

 het was alsof
 de bloemen snel
 verkleurden
 in haar schaduwen
 bespeurden we
 het wit van dood

 ze lachte zacht
 de stilte weg
 wenkte om een glas
 er haperde muziek omdat
 de achtergrond van schrik
 aan het verbleken was

 handen maanden
 tot haar fluisteren het
 woord gegeven werd
 ze was gekomen met
 een droom voor ieder
 die nog iets te leven had

 ze nam geen afscheid
 gaf een hand en
 ogen vol begrijpen
 had moeite met de deur
 was weg voordat we
 haar konden bereiken