De hemel als verblijf

wil melker

 ik schoof donkere wolken uit de lucht
 en liet de aarde zo maar achter mij
 voor anderen een redeloze vlucht
 ontsnappend voelde ik me hemels vrij

 ik vleugelde oneindig in gedachten
 expandeerde traagheid tot de lichtlimiet
 zag de levens terug van mijn geslachten
 ontwaarde god op elementair gebied

 zijn raken deed mijn schuldgevoel ontwaken
 ik ijlde pijlsnel naar het vege lijf
 nog net op tijd kon ik mijn lichaam kraken

 zijn handen spreken als ik dit beschrijf
 met aardebeelden kan ik hem niet maken
 verbazing wenkt de hemel als verblijf