Zwaar van afscheid

wil melker

 je bent niet meer
 weer hangt de dood
 te schemeren totdat
 de dag gaat sterven

 we hebben haar ontkleed
 ontdaan van waardevolle zaken
 de kou kwam later over ons
 toen stilte weer ging praten

 we rilden toen het licht
 steeds minder kleurde
 wachtten tot het zwart
 de resten wit verscheurde

 we zijn gegaan met
 schoenen zwaar van afscheid
 de stemmen klonken zacht
 samen lopend door de nacht