Zijn langzaam verdwijnen
zacht gleed
zijn hand uit de mijne
ik voelde de kou
zijn langzaam verdwijnen
verbonden als kind
voel ik nog zijn knuisten
pas later gebruikte hij
soms ook zijn vuisten
maar in de strijd
om bestaan heeft hij zich
nooit laten gaan relativeerde
en blies dan wat pluizen
het laatste gevecht
heeft hij niet kunnen winnen
het onzichtbaar venijn
zat te diep bij hem binnen
de hand is al koud
zijn lichaam vroeg oud
maar in het leven heeft hij
met hart en ziel alles gegeven
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 15-02-2014
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
wil melker (Actief sinds: 07-02-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Zijn langzaam verdwijnen’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.