Ontkende de depressie

wil melker

 in een graf vol bloemen vindt
 de dood haar aards bestaan
 ze staat een levenlang te bloeien
 wacht tot ze gelaten gaan

 je lachte om de snelheid
 die hard botste met beton
 het rode bloed dat stolde
 na de sprong van het balkon

 ontkende de depressie
 die je naar beneden zoog
 je liep weg voor de vergiften
 die de ander op je spoog

 groeide dwars door muren
 schopte tegen normen aan
 wist dat het niet lang zou duren
 want niemand nam iets van je aan

 je graaide naar het beetje
 aandacht dat het leven je nog bood
 versteende langzaam zonder warmte
 bloeide bloemen voor de dood