Nooit meer

Jan de Jong

Nooit meer zal je dat mij doen,
zoals een plotselinge zoen,
als ik aandachtig zat te lezen
of afwezig zat te wezen.

Nooit meer samen naar het strand.
Sjokkend, arm in arm of hand in hand.
Zoekend naar het harde zand,
vlak aan de natte waterkant.

Nooit meer dingen samen doen.
Nooit meer zal het zijn als toen.
Nooit meer pratend aan mijn zij.
Nooit meer samen zomaar blij.

Nooit meer jou woord zo positief.
Gewoon je stem was mij zo lief.
Nooit meer jou handen in de mijne,
hoe kom ik daarmee in het reine?

Nu zit ik alleen maar te verzinnen,
wat in mijn eentje te beginnen.
Maar met jou in mijn gedachten,
zal ik het goede toch verwachten.