alles gaat zijn weg

sunset

opgestoken op banken als scheve kaarsen
uitgebrand in armen van volumineuze dames
zitten oude mannen met hun verhalen
die zij de laatste jaren een ieder vertellen

elke dag stopt hier dezelfde stadsbus
naast achtergelaten winkelwagentjes
wijl ietwat verder mijn stiefvader zwijgt
op een foto aan de zijde van mijn moeder

iets nog sterker nog dan een verlangen
draagt mijn voeten naar de bank
waar net iemand spreekt over zijn vrouw
overleden, maar dichterbij dan zijn kind

ik luister zijn woorden en zie haar
kan zelfs haar geur ruiken, haar lach horen
vanuit zijn eeuwig herinneren
aan vroegere gelukkige tijden

het leven raast voorbij
alles gaat zijn eigen weg
zoals zij
die ons voor even beroeren