Twijfelachtige woorden

elze schollema

mijn laatste hoop
schuurt als een anker vol berouw
over het zand waar wij onze namen
van dichtbij leerden kennen

woorden waren twijfelachtig
daarom was het spreken ons niet gegund
we hoorden elkander in de klankschaal
die onze dromen leerde om met gesloten ogen
verre sprongen te maken

maar jij sprong en durfde het vallen aan
ik bleef achter en knielde bij jouw laatste afdruk

nog steeds hoor ik het stervende geluid
uit die schaal die ons samenbracht en val
ik steeds dieper in die sprong
die jij voor mij had bedacht