Wat ik niet weet

elze schollema

[kan ik ook niet schrijven]

wat botweg, voor jou een platitude
in een wereld die transparant staat voor
je eigen ik, een ik zonder vorm
met wel een tijdlijn waaraan je bestaan
zich bedient aan de rafels van jouw
eigen gestopte sokken

in iedere lichtval
verzwijg je weer een dictee

jij tekent de leegte in
een door jouw gefantaseerde wereld,
huilt mee met de kleine dwaallijntjes
die niet weg te krijgen zijn – het verlangen
mijn vriend, ja het verlangen dat ik zolang
heb verzwegen is als het kerstfeest

dat ik bewaar totdat het kind
weer door mijn ogen kijkt