In weer en woorden.

Elke

 Woest slaat mijn onweer toe:
 een wolkenbreuk van alle botten.
 Maar wanneer is die wind toch moe
 en gaat hij eindelijk gaan liggen?

 Zo zweven woorden door de lucht.
 Seizoensgebonden menselijkheid.
 Al ziet de mens deze woordenvlucht,
 niemand die ze echt benut.

 Want op koude ochtenden
 ligt er rijm op de wegen,
 dus waarom zelf
 er tijd en energie in steken?

 Als ik dat had geweten,
 dan zat ik nu als transgender
 in m'n iglo
 een ijs(boer)ke te eten.
 Zonder tijd te verspillen
 aan woorden die geen mens zou willen.