Wissels van de tijd

wil melker

 zag het schreeuwen
 in je ogen je mond
 het zwarte gat dat
 woordloos open ging en
 groter werd de wanhoop
 die toen aan me vrat

 jij nam je wereld mee
 van zwijgend handen reiken
 de korte liefdeblijken
 in het weten van elkaar
 we golfden en pasten
 wisten van tweeduizend jaar

 geschapen als een paar
 in wissels van de tijd
 ontspoord en anderen bekoord
 in levens die zijn uitgewist
 toch zo herkenbaar in de
 trekken van ons andere gezicht

 ik zag je staan ontdaan tot
 in de grond visioenen van het
 eeuwenlange wachten op je mond
 ik wil je terug en breek met zinloos
 aarden kom bij me en verraad
 de tijd want ik ben eindelijk bereid