Stukjes leven met jouw kleur

wil melker

 de dag is jong in zijn
 kijken naar gisteren
 ik wil niet naar je reiken
 er vallen gaten in de horizon

 ik zag hem rond
 met hier en daar projectie
 in rood door de reflectie
 van een prille morgenstond

 je voeten konden mij in
 afdruk zo intens bekoren
 ik zie de dubbele sporen
 nu vervagen in de wind

 je speelde als een kind
 boven de branding uit
 kon ik je lach nog horen
 meeuwen droegen je geluid

 we hadden aan het zand
 genoeg maar voelden hoe
 de zee ons lopen leidde
 een schemering te vroeg

 weer is er perspectief
 verdwenen waar ik
 ook kijk wankelt de realiteit
 heeft eens de zon geschenen

 stukjes leven met jouw kleur
 lossen uit de samenhang
 ineens zijn we geen paar maar
 weer alleen achter de eigen deur