Stilte schreeuwt je schuldig

wil melker

 je telt tegels tot oneindig
 wilt verdwalen in de zon
 schrijnen doet de pijn verdwijnen
 je mag niet weten wie begon

 vandaag is gisteren vergeten
 alleen maar morgen telt
 je ogen hebben het geweten
 zijn handen hebben jou gepeld

 je haat het stomme hijgen
 doet alsof je er niet bent
 je maakt je los uit samen lijven
 wilt niet dat hij je zo kent

 de stilte schreeuwt je schuldig
 omdat je nooit iets hebt gezegd
 wie zou je geloven
 hij is goed en jij bent slecht

 je wast en poetst je lijf
 voelt nog de hitte van zijn handen
 je schaamt je wordt vroegwijs want
 schuld blijft aan je lichaam hangen