Ogen spelen handen

wil melker

 ik zie het na de lach
 woorden kabbelen zacht
 betekenisloos om niet te storen
 nietszeggend gaat hun ruis verloren

 kijk de mensen aan
 hun ogen spelen handen
 voel armen om me heen
 niets hecht zich aan ijs en steen

 wil alleen zijn op de vlakte
 verdwijnen uit dit leeg bestaan
 geen tentakels die je grijpen
 die raken om zichzelf te verrijken

 laat me maar lopen
 in de uren van de eerste dag
 de sporen volgen van zijn schrift
 ze zijn nog warm en niet uitgewist

 misschien ben ik geschift
 wil de tijd zien bloeien
 toen er nog geen gisteren was en
 god nog uit zijn eigen bijbel las