Gooide een veeg licht

wil melker

 het was als een geluid op straat
 dat ketste tegen de gevels
 het raakte de beweging
 van de vroege fietser
 en gooide een veeg licht
 naar de donkere hemel

 het zong in de rails
 haalde schaduw uit hoeken
 en verschrikte de vogels
 het kraakte de takken
 in een buigend begroeten
 van ontwakende wind

 het vervaagde de lichten
 van nachtelijke kroegen
 waar talmende lieden
 de zoveelste borrel vermorsten
 het geleidde gekscherende
 feesters naar huis

 het raakte de baby
 zijn knuistjes voor ogen
 de mond in een lach
 de kleine
 diep onder de dekens gekropen
 uit angst voor de nacht
 was het "het"te slim af