En zij vergeten zit

wil melker

 ik zag haar lach in
 vreemde welkomstwoorden
 haar ogen donkerden
 in heimwee die ik zag

 een frêle vrouw
 gekleed in de tradities
 van haar land ze reikte mij
 in openheid haar kleine hand

 zij vluchtte zonder ouders
 een baby op haar schouders
 naar het oerwoud en dwars door
 de mijnenlinies van de Viëtcong

 ze aardde hier maar
 als de regen tikt en zij
 vergeten zit op haar balkon
 hoort ze nog altijd de Mekong