Een kouder onbehouwen

wil melker

 zou ik haar ogen willen zien
 de trekken kunnen onderscheiden
 in het vallend blad

 haar stem weer mogen horen
 in het lied van opgetogen koren
 als de wind iets harder bidt

 mijn wolken zijn weer grijs
 bevolken anoniem de hemel
 zij maken niemand meer iets wijs

 de wereld strakt zich
 in een kouder onbehouwen
 alleen mezelf kan ik nog vertrouwen

 seizoenen is ze met mij meegegaan
 we bekenden vriendschap tot oneindig
 zij heeft ineens het leven uitgedaan