De zwart geploegde voren

wil melker

 Stilte droomt en verte trilt een kerktoren
 op klokke twaalf zijn alle boeren klaar
 zinderend zoekt zon zijn vogels bij elkaar
 kwetterend in de zwart geploegde voren

 je schaduwt deze plaats al eeuwenlang
 zucht zacht als ze hun eerste honger stillen
 zelfs liefde bloeide hier en kon verkillen
 als hun zomer weer dat trieste einde nam

 ben jij die boom geweest waar ik op bouwde
 rode kaarsen bloeiend in de lentezon
 mijn bron die ik onlesbaar steeds vertrouwde

 nog weet ik hoe het allemaal begon
 eindigde in passie die me zo benauwde
 jij was het voorjaar dat ik koesterend verzon