Ankers die al schrapen

wil melker

 ik ben storm
 jaag het water op
 in woeste grijze golven
 ze slaan kusten dood
 maken het land erachter
 troosteloos in watersnood

 kap de trossen van
 de ankers die al schrapen
 doe de zeelui in afgrijzen
 snel het schip verlaten
 snijd de life lines door
 sterven heeft geen enkel oor

 ontketen kracht
 de orkaan jaagt nu volledig
 onder mijn gezag armen
 zijn tekort om levens aan
 te reiken vingers krommen
 zich in een laatste hulpblijken

 ik ben het oog en
 zie de mensen wijken
 ze zijn de orgie zat
 kunnen niet begrijpen
 hoe mijn veertje valt
 in de stilte tussen lijken