Mijn zinsbegoocheling

wil melker

 ik regeer weer over rotsen
 bergen zijn teloor gegaan
 dalen vol ontgoochelden
 idealen van hun glans ontdaan

 bloemen bloeien minder kleur
 ze knakken voor het sterven
 de lucht verliest zijn geur
 zaden zullen nooit meer lente erven

 blauw klaart zomers helderheid
 het zinderen is afgevlakt
 kaalheid legt de schimmen bloot die
 troosteloosheid er heeft opgeplakt

 nog gehoorzaamt mij de wind
 ze jammert vage klachten
 regen stort in beken neer
 droogte laat het leven wachten

 ik ben de desolaat
 en leef mijn zinsbegoocheling
 er is geen mens met wie ik praat
 de spiegel is mijn enige verovering