Verlatenheid groeit in kristal
de zeis gewet met keihard ijs
gaat doden in de tuin
ik ben het sterven zat
verdwijnen zal dat puin
granieten bloemen
hakken zich in steen
in zwartbasalten dromen
zal lava tot zijn stolsels komen
mijn stalen hand verploegt
de rots tot ongenaakbaar zijn
mijn tuin gaat heen en
steen ontluikt in stil bestaan
de tijd ontkent het
haastig slaan der uren
stilte zal nog langer duren
in leegte zonder klank
verlatenheid groeit in kristal
in afval zal de mens verstenen
zijn geboortegrond is in verval
ik kan de laatste grens niet nemen
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 19-02-2014
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
wil melker (Actief sinds: 07-02-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Verlatenheid groeit in kristal’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.