Schaduwen die huilen

wil melker

 ik bleef hangen
 aan het prikkeldraad
 je eerste zin
 in schaduwen die huilen

 kan me niet verschuilen
 in de woorden die ik las
 muren met gebroken glas
 vrijheid die in scherven brak

 je hebt de boom betast
 haar bast weet van verjongen
 de kern is nu spijkerhard
 herinneringen zijn verdrongen

 ramen ogen donker
 in het bos fluisteren de bomen
 de wachter terug te komen
 de barakken zijn nu leeg