Flessen openden genoegen

wil melker

 was mezelf kwijt
 in rekken vol verlangen
 op de bodem van de tijd

 ik bleek een vat
 vol tegenstrijdigheden
 en gistte narigheid

 ze wilden heldere wijn
 de droesem op de bodem
 bleek alleen voor mij te zijn

 ik bruiste op bevel
 laafde dorst serveerde vreugde
 ze lieten me verrekken in de hel

 zagen mij niet staan
 kozen voor de eigen feesten
 hun pleziertjes gingen mij niet aan

 ik vond mijn eigen lol
 de flessen openden genoegen
 we gingen stevig aan de rol

 ik zakte door de dagen
 zonk weg uit het bestaan
 en kon mezelf niet verdragen

 was alles kwijt
 maar heb de val gebroken
 ik ben weer bij de tijd