Het koude staal

wil melker

 weer was er
 die omslag in je stem
 na het stilstaan van de tijd

 jij ging jezelf voorbij
 wilde terug de warmte in
 maar de messen waren geslepen

 het koude staal
 sneed in scherpzinnigheid
 de vriendschapsbanden door

 legde waarheid bloot
 van wankele pijlers
 waarop het samen rustte

 relaties stierven
 door de kou die nodeloos
 naar binnen stroomde

 wachtend tot jij
 door de tijd
 opnieuw werd aangesloten

 herkenbaar maar
 niet meer te tolereren
 het was een laatste keer proberen