Als je solo speelt

wil melker

 zijn jas trekt regen aan
 je ziet hem nooit op straat
 hij heeft geen oog voor
 waar hij gaat hij kent
 zijn doel en neuriet meters

 maar in de zaal
 gaan lichten feller branden
 gordijnen vallen met fluweel
 het applaus blijft langer hangen
 als hij zijn solo speelt

 je wordt zijn ogen en
 de lippen kussen jou
 zijn handen raken wat nooit
 is gebroken de warmte
 in de zaal is plotseling kou

 de bloemen laat hij liggen
 kijkt het publiek verlegen aan
 zijn stem is licht bewogen
 de schouders wat gebogen
 als hij dankt en eindelijk mag gaan