Mijn laatste toeverlaat
zijn handen zijn
van hout het stoffen lijf
lijkt eeuwenoud
geknakt ligt hij
te wachten op
de eerste die hem ziet
met opgewekte ogen
een blijde lach maar ook
vaak tranen van verdriet
hij was mijn kameraad
we deelden alles samen
mijn laatste toeverlaat
ik heb hem opgepakt
wil hem nooit meer kwijt
mijn jeugd in onafscheidelijkheid
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 19-02-2014
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
wil melker (Actief sinds: 07-02-2014)
Informatie bij het gedicht
31/03/2011
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Mijn laatste toeverlaat’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.