INLOGGEN
«»

Mijn laatste toeverlaat

 zijn handen zijn
 van hout het stoffen lijf
 lijkt eeuwenoud

 geknakt ligt hij
 te wachten op
 de eerste die hem ziet

 met opgewekte ogen
 een blijde lach maar ook
 vaak tranen van verdriet

 hij was mijn kameraad
 we deelden alles samen
 mijn laatste toeverlaat

 ik heb hem opgepakt
 wil hem nooit meer kwijt
 mijn jeugd in onafscheidelijkheid

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 19-02-2014

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

wil melker
Actief sinds: 07-02-2014Informatie bij het gedicht:

31/03/2011 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Mijn laatste toeverlaat’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.