De donkere kant

wil melker

 ik zag de kracht
 uit de lijnen in je gezicht
 langzaam verdwijnen

 groeven verdiepten zich
 in het weinige licht
 uit de donkere kant van het leven

 toch waren je ogen
 soms helder en kwiek
 in reactie op de fysieke tragiek

 zij spraken woorden
 die lippen niet konden zeggen
 handen die zinnen uit moesten leggen

 je lichaam is nog lang
 bij ons gebleven maar
 geestelijk was jij ons al ontstegen