INLOGGEN
«»

In godvergeten eenzaamheid

 zag zonnen trillen
 manen dalen
 en weer klimmen

 de zee verstoof
 tot waterzand
 vloed schuwde het land

 hield mij staande
 in natuurgeweld
 toch ben ik geveld

 de hand ontbrak
 die mij kon helpen
 op een strand vol schelpen

 ik stierf daar in
 godvergeten eenzaamheid
 maar ook die dood gaf geen respijt

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 19-02-2014

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

wil melker
Actief sinds: 07-02-2014Informatie bij het gedicht:

08/01/2013 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘In godvergeten eenzaamheid’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.