Een eeuwenoud refrein

wil melker

 in je ogen breekt
 de wereld in een
 eindeloze lach
 niet in scherven die
 verwonden maar als
 zon die schijnen mag

 geef je hand
 ik lees de lijnen
 die je nog te leven hebt
 ik voel je trillen
 en de pijnen die
 je niet verbergen kan

 jij gaf me alles
 ook je zachte lijf
 liet me toch mezelf zijn
 in je armen
 zong ik liefde in
 een eeuwenoud refrein

 we hebben lente
 laten komen nooit het
 prille groen gesnoeid
 zomerden tot aan
 de herfst toen was
 hartstocht uitgestoeid

 hand in hand
 gaan we de kou in
 voelen vriendschap
 voor elkaar om de
 winter door te komen is
 samen warmen geen bezwaar