De geladen stilte

wil melker

 ik voelde de orkaan
 die in je stormde en joeg
 proefde de agressie
 die hij in zich droeg

 je schuilde in het oog
 en huilde zijn ontwrichting
 maar je tranen waren droog
 gaven donker geen verlichting

 je wapende met haat
 sloeg terug met argumenten
 bijna kwam herstel te laat in de
 luwte van de woeste elementen

 het kind in je was bang
 voelde de geladen stilte
 merkte dat de wind terug kwam
 aan de snel naderende kilte

 je hebt het overleefd
 je veerkracht is nog niet gebroken
 de haat is weggevaagd maar over
 liefde wordt niet meer gesproken