Als zon door glas

wil melker

 ik ontmoette je op weg
 de richting was vergeten
 heb al die tijd geweten
 wat vroeger is gezegd

 ik koos de ruimte
 voelde hoe nabij je was
 je dook als zon door glas
 toen we in ijlte kruisten

 eeuwen huisden in je geest
 tijd was slechts passant als
 zand dat tot woestijnen waaide
 je keek me aan en zwaaide

 de hemel was voor mij te ver
 jij kierde door zijn deuren
 ik zocht de warmte van je lijf
 verbaasd door onbekende geuren

 we reiken over mensen heen
 zien hun sporen door de jaren
 we kunnen ze niets geven omdat
 de lucht te zwaar is om te leven