Onze liefde voor de nacht

Fairouz

ze noemen ons kinderen van de nacht
als de zon ondergaat komen wij tot leven
overdag is het overleven
in ons werk van negen tot vijf

we behoren tot de nacht omdat het leven dan lacht
in de koele avondlucht ademen we vrijer
we kunnen nauwelijks wachten
tot de schaduw van het duister het licht bedekt

onze dromen en verlangens schijnen uit te komen
onder een sterrenhemel waarin God zo dichtbij lijkt
die zelfde sterren omringen ons als engelen
we lossen pratend de wereldproblemen op

in die paar nachten
waarin we niet vrijen tot aan de dageraad
naarmate we de jaren optellen
zullen ook wij er uiteindelijk 'bij' gaan horen,
zullen we ons gedragen, net als de anderen

maar tot dan aanbidden we de nacht…