Minnares

Fairouz

Ze zit naast de telefoon te wachten.
Want hij zou eens kunnen bellen.
Ze blijft het liefste thuis , hij zou eens
kunnen komen.

En als hij dan tijd voor haar heeft gevonden
dan denkt ze niet meer na over het begaan
van zonden. Ze zoekt als bezeten naar wat
ze zal dragen. Enkel om hem te behagen.

Oh, toen ze er achter kwam dat hij een vrouw
en kinderen had, streed ze een innerlijke strijd.
Maar ze wilde en kon niet zonder hem…neen, ze
wou hem niet kwijt.

En als hij dan weer vertrok, na een hevige vrij partij
dan probeerde ze niet te denken.
Ze wilde niets van zijn relatie weten die hij nog had
met zijn vrouw. Toch liet het haar geen seconde los.

Hij bleef voor de kinderen maakte ze zich zelf wijs.
Tot ze op een dag ze zijn vrouw zag lopen , haar buik
trots vooruit. Toen begreep ze dat ze het al die tijd
al had geweten. Eenmaal uit haar bed was hij háár zo
weer vergeten.

Zij was een speeltje voor hem geweest en zij had hem
laten spelen.