Lakschoentjes

Fairouz

Moeder borstelde nog eens mijn altijd
weerbarstige krullen.
Trok me nog voor de zekerheid mijn
grijze manteltje aan.
Ze inspecteerde de rest..naar tevredenheid.
We konden gaan, het werd tijd.

Het was zondag en we gingen zoals iedere
week naar het kleine katholieke kerkhof.
Ik stelde geen vragen, vroeg me nooit af
wie we daar gingen bezoeken.
Wist ècht niet wie daar lag.

Waarom zoiets vragen ? Het was voor mij
van geen enkel belang. Behalve dat ik mijn
zwarte lakschoentjes mocht dragen.
Ach, ik was nog zo klein, zo echt nog een
kind. Ik voelde me een prinses op dat pad
van grint.

Dat geluid bleef me altijd bij…net als het piepen
van de oude kraan.
Mijn broer en ik mochten water gaan halen en ik
liep nadrukkelijk op mijn nieuwe lakschoentjes.
Ik was nog zo klein , zo ècht nog een kind.
Ik genoot van het geluid die mijn schoenen daar
maakten… op het pad van grint.

Terwijl mijn ouders het graf schoonmaakten en
nieuwe bloemen brachten…stond ik daar te
kijken. Ik wist dat als het gebed voorbij was dan
gingen we weer naar huis.
Daar deed ik dan mijn nieuwe schoentjes uit en
verheugde me al op de volgende week.

Jaren later toen ik niet meer onder de indruk was
van lakschoentjes, toen pas wist ik het dus.
Elke week gingen we op bezoek naar mijn oudste
zus.