Merel

Fairouz

Ze stond te trillen op haar benen
Haar oog kleurde langzaam blauw
Collega’s probeerden haar moed in
te spreken en haar te troosten.

Maar dit had niet mogen gebeuren
Het was haar eigen stomme schuld
Ze was altijd lief en open naar haar
groep patiënten.

Ze had zoveel geduld.

Nu was ze onvoorzichtig geweest en
had het meisje de rug toegekeerd.
Ze had geen schijn van kans gehad.
Te laat draaide ze zich om en het
meisje sloeg met volle kracht.

Een pijnlijke les geleerd.

Langzaam kwam ze tot rust en terwijl
ze wat water dronk vroeg ze zich af
Kon ze dit werk nog wel langer aan ?
Het was toch van de gekke … Ze hoefde
zich door niemand te laten slaan.

Vriendje zou zeggen : laat gaan die baan.

Zouden haar patiënten daar óóit stil bij
staan ? Hun stemmingen wisselden zo
snel en dat ze erg ziek waren, ach dat
wist Merel toch wel.

Ze deed haar werk vol overgave.

Ze stond op en liep naar de gang. Ze wilde
kijken bij haar belaagster in de isoleer.
En voor het eerst sinds ze hier werkte was
ze bang. Voor haar eigen veiligheid…

Dat wilde ze niet nog een keer.