de kapot geschoten zon

wil melker

al die gezichten
ze weten het en kennen mij
een vreemde in hun land

ze kijken maar
begrijpen niet, hun ogen zien
ook nooit mijn stil verdriet

de kapot geschoten zon
het branden van mijn handen
toen de oorlog pas begon

ik droom nu de familie
het spelen van muziek
het dansen van zovelen

we vluchtten voor de dood
de honger en het wachten
het gillen bij verkrachten

onschuldigen vermoord, we hebben
ze ons lichaam moeten geven, maar
onze geest gaat hier in vrijheid leven