De achterhoede

Dora

Tastend langs de tunnel, stap voor stap
wiegde hij van links naar rechts de knipperende fakkel,
rook de ongezonde lucht

Blikken, dozen, flessen, onherkenbare dingen;
een vernielde spiegel, de matras van een bed;
en hij, doorzocht vijftig voet lager dan niemandsland
de rooskleurige somberheid van de strijd boven hem.

Struikelend, greep hij de muur, zag iemand,
half verborgen onder een deken, aan zijn voeten
bukte zich, rukte aan de arm van de slaper
vervloekte het stilzwijgen van de onbekende

Woedend, schopte hij tegen een zachte hoop
scheen zijn licht over het lijkbleke gezicht
over vreselijke ogen door doodsangst getekend
en vingers die een zwarte wonde omklemden.

Alleen, wankelde hij verder, vond een schacht,
waar het ochtendlicht doorschemerde
op ondergrondse en verdwaasde schepsels
die gedempte geluiden van granaten hoorden.

Met het zweet der afschuw in zijn haar
kroop hij door de duisternis naar het licht
stap voor stap liet hij de hel achter zich.