Zilte schemering

Paul Duyvesteyn

Aan de woestijnrand zakt de zon,
verscholen in een sluier van zoutstruiken
Een koude bries streelt het gloeiende zand, voor een hernieuwde nachtrust,
wekt de kangeroerat uit zijn onderaardse droomsluier
Hij zoekt zaden en zoutvlaktekevers,
en wendt zijn oor naar sprinkhanenzang

Een zwerm woestijnleeuwerikken strijkt neer op het bosschage,
om in struiken's schaduw zich tegen oververhitting te beschermen
Verborgen onder zouttakken zingen ze hun vreugdelied,
dankbaar voor de val van de komende avond,
genieten van kleine zoutbloempjes

De maan, hoog in de woestijnhemel,
giet haar zilverglans op zand en struik,
hult de woestijn in een nachtelijk gewaad
een zee van zand, golvend bij elk briesje