Water en tijd

Paul Duyvesteyn

Een bergbeekje meandert zachtmoedig
tussen eeuwenoude rotsblokken
naar het smaragdgroene weiland,
waar de aarde de lente inademt
om haar grasdeken te voeden

In het land rijkelijk doordrenkend met nieuw leven,
vindt de spiegelende rimpeling zijn stille eindbestemming

Aan de rand van het landschap wordt de waterdraad teder overspannen
door een touwbrug van gevlochten hennep,
wiegend in zachte zuchten van de ochtendwind

Doordat de overspanning zich vermoeid overgegeven heeft aan de tijd,
zijn haar touwen doorgezakt,
hangen deels op het kussen van het water,
waar ze de streling van het transparante vocht voelen,
hopend hun vervlogen kracht te herstellen

Bij een windvlaag zwiept de touwslinger heen en weer,
helder water spattend als vonken,
die de lucht verlichten

Vanuit de verte gezien een waterval,
die zich over het land stort,
in een nevel van schuim en kracht