Herfstgedachten

Paul Duyvesteyn

Een takje, net zijn laatste blaadjes afgeschud
'smachtend naar het voorjaar,
kijkt hoe zijn groenbruine juweeltjes vermoeid op de bosgrond liggen,
voelt de pijn terwijl ze langzaam door de herfst,
en de aankomende winter worden verzwolgen
Met weemoed laat hij zich wiegen in de avondwind,
omarmt de gloed van de laatste lichtstralen
om zich te verwarmen voor de nacht

Als hij 's morgens wakker wordt,
voelt hij een dauwdruppel over zijn huid glijden
Even later spat die uiteen op zijn verloren vleugeltjes
Opnieuw rolt er een druppel naar zijn levensrand
Deze blijft glinsterend liggen totdat de zon hem heeft meegenomen